Gruzińskie słodkości

Gruzińskie słodkości

Znaczna część gruzińskich słodyczy powstaje na bazie orzechów. Inne wyroby cukiernicze: chałwa, słodkie ciasta, wypieki ze słodkim nadzieniem zostały zapożyczone od innych kuchni narodowych. Przykładowo słodkie ciasta, przyjęte z kuchni rosyjskiej, są przygotowywane z ciasta kruchego i maślanego, przy czym nadzienie stanowi konfitura z tradycyjnymi dla Gruzinów orzechami.

Wśród ugruntowanych w tradycji gruzińskiej słodkości najbardziej znana jest czurczchela. To narodowy smakołyk, przygotowany z nadzianych na nić orzechów w zagęszczonym mąką soku z winogron. Najpopularniejsze rodzaje czurczcheli to kachetyńska i imeretyńska.

Czurczchela to przysmak, który powstaje wiele miesięcy. Czurczchelę kachetyńską przygotowuje się z białych odmian winogron. Sok gotuje się 30 minut, a następnie odstawia na 10-12 godzin. W celu zagęszczenia soku dodaje się do niego mąkę, po czym w masie zatapia się nadzienie, umieszczone na nici. Mogą to być orzechy włoskie, orzechy laskowe, migdały, rodzynki, pestki brzoskwiń lub moreli. Czurczchela suszy się przez 15 do 17 dób, a następnie dojrzewa kilka miesięcy. Dopiero wtedy podaje się ją na stół.

Jednym z niewielu tradycyjnych gruzińskich słodyczy jest pelamuszi. To gęsty kisiel z soku winogronowego i mąki kukurydzianej. Zazwyczaj pelamuszi podaje się z orzechami. Wśród mącznych wyrobów należy wymienić słodką bułkę z nadzieniem – kada i płatki kukurydziane z syropem – baty-buty.

Gruzini darzą szczególną miłością kozinaki – płaskie miodowe cukierki, podawane na świąteczny stół w pierwszy dzień nowego roku. Przepis na kozinaki jest całkiem prosty. Do podgrzanego w garnku miodu i cukru dodaje się prażone na złoty kolor orzechy. Całość miesza się i dzieli na części.