Rolnicy mogą uprawiać więcej buraków w Kirgistanie

mk.kg

W celu zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego, Kirgistan powinien produkować 150 tys. ton cukru. W rzeczywistości udaje się wytworzyć nieco ponad połowę wymaganej ilości.

Jak przyciągnąć uwagę rolników do tej agrokultury, z jakimi trudnościami spotykają się w trakcie pracy i co zmusza ich do rezygnowania z uprawy buraków, opowiedział dziennikarzom przedstawiciel związku dyrektorów cukrowni „Koszoj” i członek związku dyrektorów „Kaindy-Kant” Ałmazbek Ałtybajew.

W Kirgistanie trwa zbiór buraków cukrowych, których przetwórstwem zajmują się dwa najstarsze krajowe zakłady – „Kaindy-Kant” z mocą przerobową do 4 tys. ton surowca na dobę i „Koszoj”, który przy pełnym obciążeniu jest w stanie przerobić 3,5 tony bulw. Tę niełatwą w uprawie roślinę sadzi się przede wszystkim w dwóch regionach republiki o najbardziej odpowiednich warunkach klimatycznych – w obwodach czujskim i tałaskim. Dostawa surowca do fabryk odbywa się na podstawie kontraktów z plantatorami buraków – obecnie w kraju istnieje 3 tys. takich gospodarstw. A ogólnie w proces hodowli buraka cukrowego zaangażowanych jest około 100 tys. mieszkańców wsi, których dobrobyt finansowy jest bezpośrednio związany z rozwojem przemysłu buraczanego.

Jak zaznacza przedstawiciel związku dyrektorów cukrowni „Koszoj”, członek związku dyrektorów „Kaindy-Kant” Ałmazbek Ałtybajew, uprawa buraka cukrowego to jeden z dochodowych rodzajów produkcji roślinnej. Inwestując 200 tys. somów w hektar, można otrzymać 400 tys. somów. Oczywiście pod warunkiem, że są wykorzystywane wyspecjalizowane techniki i przestrzegane wszystkie technologie rolnicze – od prawidłowego przygotowania pola i siewu wartościowych nasion, które są kupowane we Francji i Niemczech przez zakłady produkcyjne dla miejscowych rolników, aż do terminowego nawadniania powierzchni zasiewów. 

Odpowiednia ilość wody i sprzyjające warunki pogodowe to kolejne ważne kryterium w osiągnięciu bogatego urodzaju. I to ten czynnik, na który rolnik nie ma wpływu. W tym roku niesprzyjająca wiosna i deficyt wody odbiły się na wskaźnikach – według prognoz zamiast spodziewanych 650 tys. ton zbiorów plantatorzy otrzymają tylko 580 tys. ton.

Jest jeszcze jedna ważna rzecz, od której zależy to, czy farmer w kolejnym sezonie ponownie będzie hodował buraka cukrowego, czy przerzuci się na inne rośliny uprawne.

„Przy niskiej cenie cukru dla krajowych plantatorów nieopłacalne jest zajmowanie się roślinami okopowymi” – wyjaśnia Ałmazbek Ałtybajew. „2019 rok, kiedy w Rosji i Kirgistanie obserwowało się nadprodukcję cukru, przez co doszło do spadku cen, pokazał, jakie mogą być konsekwencje. W tamtym roku rolnicy ponieśli duże straty i w następnym sezonie wielu zrezygnowało z siewu buraków cukrowych. W rezultacie powierzchnie zasiewów w 2020 roku zmniejszyły się o 45%. Jednak my jesteśmy ukierunkowani na osiągnięcie bezpieczeństwa żywnościowego i zależy nam na tym, aby nasi farmerzy byli efektywni, otrzymywali dobre dochody, i żeby stale byli zainteresowani uprawą buraka cukrowego. Mocy przerobowych w zakładach wystarczy do jego przetworzenia. Potrzebujemy tylko kompleksowej pomocy i wydzielenia ziem do obsiania burakami 20 tys. ha. Wówczas osiągniemy potrzebne plony”.

W celu zabezpieczenia się przed ryzykiem zakłady produkcyjne skupują od plantatorów 30% uzyskanego plonu po cenie gwarantowanej, która nie obniży się w ciągu bieżącego sezonu, 70% opłaty za buraki rolnicy zabierają w postaci gotowego produktu. W drugim wariancie kontraktu jest przewidziane pełne rozliczenie przy pomocy cukru. Gotowy produkt plantatorzy spieniężą samodzielnie, dlatego ich podstawowe dochody zależą od cen rynkowych „białego piasku”. Jeśli nie dojdzie do spadku cen, rolnicy osiągną dobre zyski i zachętę do tego, aby w następnym roku obsiać nasionami buraka cukrowego więcej hektarów albo przynajmniej nie porzucić tego trudnego, kapitałochłonnego, żmudnego zajęcia, wpływającego na zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego kraju.